Kurds in Syria and the Old Concept of "Good Kurds" and "Bad Kurds"

Dr Janroj Keles

My Critique of the Henry Jackson Society’s Report on “Unity or PYD Power Play?: Syrian Kurdish Dynamics After the Erbil Agreement”

Compared to the Kurds in Kurdistan regions of Turkey and Iraq, the Kurds in Syria have been invisible in political and public spheres in the Middle East for decades. They have been described as “forgotten people” or “the silenced Kurds” in a few academic works and articles. Indeed they are the largest ethnic group after the Arabs in Syria and are the potential catalyst for a possible pluralistic and democratic process in Syria.

They have suffered for decades under the policies of the Arab imagined political community and their ethnic identity and existence have been denied by “Syrian Arab Republic”. They have been subjected to ethnic discrimination, political prosecution, displaced as part of Syrian government’s Arabization policies. After stripping of Syrian citizenship from 20 percent of Syria's Kurdish population in 1960, many Kurds were classified as the ajanib (foreigners) and maktoumeen (meaning "hidden" or " muted") and become refugees in their own country for decades before and during the Bath regime. However since the Kurdish Serhildan (Uprising) in 2004 in Kurdish populated Qamishli and so called “Syrian Revolution” in 2011, the “forgotten people” have been receiving increasing attention from the international communities and also considerable attention from journalists, political analysts and the Middle East “experts” who  have been publishing some interesting reports and articles on the Kurds in Syria.  But some of these reports and articles are problematical because they look the Kurds in Syria from the perspectives of dominant nationalistic discourses in the region e.g. Turkish and Arab nationalism and/or from the perspective of the “common sense” of global powers.  In this sense a recently published report[1] entitled  “Unity or PYD Power Play?: Syrian Kurdish Dynamics After the Erbil Agreement” needs to be read critically because it is biased and political and makes unsubstantial claims about the Kurds in Syria and about Kurdish political organisations in the region. Moreover it attempts to justify and legitimize the hostile intention of Turkish policies toward Kurds in Turkey and Syria in criminalizing and delegitimizing Kurdish political parties. The authors use an old concept of "good Kurds" and "bad Kurds" without any analytic skill and academic credibility and knowledge of multi-connected, multi-referential relationships among Kurdish organisations, parties and networks and between Kurdish and Syrian groups, parties and people. 

I would emphasize that I agree with some issues highlighted in conclusion in particular issues related to the KNC [Kurdish National Council] and PYD [ Democratic Union Party] that they should find a rational ways to respect their political differences and share power for a pluralistic and democratic process in the Kurdish populated region. I also firmly agree with the authors that both KNC and PYD should be integrated into the political establishment in the region. However I think the report is also problematic in various respects. Firstly the report divides the Kurdish political groups sharply into “good Kurds” and “bad Kurds”. This old concept has been used by the regional countries in the Middle East and also by some "Western" powers  report repeats the same, old and trivial concept.  The “bad Kurds” who are “the militant”(p6),” terrorist” (p11), “radicals in the PKK linked Democratic Union Party (PYD)” (p5), “the Turkish PKK” (p17) and the “good Kurds” who are “moderate Kurds”. It is unclear what the characteristic of “moderate Kurds” (p6) are and how they are qualified as being “good Kurds” and who decides on which criteria that certain groups are “moderate” and others “radical” and therefore need to be isolated (p24). There is a discourse throughout this report based on creating a “folk devil”, a political group who is labeled as a threat. It does not matter for me whether this otherized group is PYD or any other political group. My concern is that a particular group which has considerable popular support in Kurdistan region in Syria is labeled and its legitimacy questioned because it has ideological and political links with the Kurdistan Workers' Party (PKK).

Secondly I also criticize the report for ignoring multi-connected, multi-referential relationships among Kurdish organizations, parties and networks and between Kurdish and Syrian groups, parties and people as well as between Kurdish leaders, parties and Turkish government. These multi-connected, multi-referential relationships influence the political position of differently positioned groups, parties and even governments. Let me clarify this with an example. On his way back from a visit to Germany, the Turkish Prime minster Mr Erdogan responded to a question about the “threat” of PYD in Syria and to Turkey as follows: ‘…Barzani… even tried to explain that PYD is not like PKK’ (Barzani … hatta PYD’nin PKK olmadığını anlatmaya çalıştı bize (Hurriyet, 02 November 2012). This statement shows clearly that President of Kurdistan Regional Government,  Mr. Barzani mediates between PYD and Turkey in an indirect way and attempts to include PYD into the political field in the region. So the division between “bad Kurds “ and “good Kurds” are not as clearly delineated, because of their multiple connection, attachment, loyalties etc. Therefore I find the language used in this report is based on the deictic juxtaposition and distance rhetoric which attempt to show the “good Kurds” as “moderate” and “bad Kurds” as “threat”. I think that there are no such sharp boundaries in the region. The political positions of parties and groups in the Kurdish populated region and in Syria are constantly changeable due to local, regional and international conditions, search of security within an instable region and hunger for power.

My third reservation about this report is that the accusation of PYD working with Assad regime has been mentioned in this and other reports without any reliable evidence. Instead there is a reliance on suspicions as in the following sentence: “Nevertheless, the fact that the regime ceded such large swaths of territory to the PYD without a struggle raises suspicions that this was a tactical move designed to strengthen the PYD in order to enervate Turkey, which views any build-up of a PKK apparatus in northern Syria as a direct national security threat” (p11). The only supporting statement for this claim highlighted in the report is that “analysts and scholars have speculated as to whether or not the Assad regime withdrew independently from Kurdish areas, or whether it did so in direct collaboration with the PYD” (p11), however there is not any reference to those “analysts and scholars”. Some Kurdish groups I talked to, see such claims made in Turkish and Arab sources as a “conspiracy theory” to delegitimize the political production and position of a certain powerful Kurdish political group within Syria and beyond, in particular on the international level. The report repeats the same “conspiracy theory” without providing any reliable evidence to its readers. The Christian and Druze communities in Syria have been blamed by the so called “Free Syrian Army” in a similar way for working with the regime. I have to emphasize that I do not have any evidence for or against the truth of this claim. I assume that only after the fall of the regime we will know this.

The authors provide space for such accusations made by Syrian-Arabs and highlight that there is a “frustration and anger at the Kurds for not sufficiently participating in our uprising” (p15). However there is no statement of some Kurdish groups who are for a “peaceful transition from dictatorial regime to a democratic and pluralistic system”. There are clearly two different positions. The first one (mainly Sunni-Arabs) believe that Assad regime can be changed by armed struggle, the other one (mainly held by minority groups including Kurds, Christians, Armenians, Assyrians and Druze) who distrust the Muslim brotherhood and nationalists and prefer to seek a peaceful rather than militant solution, they are scared both of the regime and also of the Islamist opposition.

The report goes further: “The KNC failed to reach an agreement with the SNC, as was demonstrated in the July Istanbul meeting, and the PYD refused to even attend”. However the Kurds I spoke to blame the SNC for blocking the Kurdish active participation in “revolution” because SNC insists to continue the policies of Baath regime in the way in which SNC [ Syrian National Council] has reject the Kurdish demands for constitutional recognition of Kurdish ethnic group and their political representation through autonomy or federalism, secularist, pluralistic and democratic Syria. The Kurds from Kurdistan region in Syria I have connection with, see SCN as “still an Arab nationalist organization with strong tendencies of Arab Islamists” which does not recognize the ethnic and religious plurality of the country’s population.

I am really disappointed to see that “intellectual and moral leadership” in the political reproduction of the hegemonic form of Turkish and/or Arab nationalism over subordinated Kurdish people are legitimized through Henry Jackson Society.

                                                                               25.10.2012, London

[1]   Hossino, O., Tanir, I and van Wilgenburg W(2012)“Unity or PYD Power Play?: Syrian Kurdish Dynamics After the Erbil Agreement”, Henry Jackson Society. http://henryjacksonsociety.org/2012/10/15/unity-or-pyd-power-play-syrian-kurdish-dynamics-after-the-erbil-agreement/

ROJ TV Neden Kapatılmamalı?

Published by Gelawej.net

http://www.gelawej.net/index.php?option=com_content&view=article&id=2784:roj-tv-nicin-kapatlmamal&catid=170:konuk-yazarlar

Kürtçe dilinin yasalarla yasaklandığı yıllarda, 1980'lerin başında, Danimarka’da yaşayan bir grub Kürt aydını, Kürt göçmen çocuklarına anadillerini öğretmek için, Kürtçe öğretmen yetiştirmek amacıyla Kuzey Avrupa Kültür Vakfına başvurarak bir ödenek alırlar. Türk büyükelçiliği, Kürtçe öğretmen yetirtirmek için açılması planlanan kursu engellemeye çalışır. Neden olarak’ta kursa katılanların Türk vatandaşı oldukları ve bunların Türk yasalarına göre, Kürtçe öğrenmelerinin Türkiye’de yürürlükte olan yasaların ihlali anlamına geleceğini belirtir. Türk diplomatlarının Danimarka’nın içişlerine karışma girişimi büyüyerek bir medya olayına dönüşür. Birçok Danimarka’lı, o dönemdeki hükümetlerine Kürtçe kursun açılamsı için baskı uygulayınca, Danimarka hükümeti, Kürt öğretmen yetiştirmek için açılması plananan kursa izin verir.

Aradan 30 yıl geçtikten sonra, Wikileaks tarafında yayınlanan ABD Dışişleri Bakanlığına ait  belgelere ve yine Avrupa Birliği Bakanı ve Başmüzakereci sayın Egemen Bağış’ın yaptığı açıklamalara göre, Türkiye bu sefer Danimarkalılara Kürtçe’de yayın yapan Roj Tv’nin kapatılması için yoğun bir diplomatik baskı uygulamakta. Bundan dolayı’da Roj TV de tıpkı yayın lisansları iptal edilen Med TV ve Medya TV ile aynı kaderi paylaşma ihtimali ile yüzyüze kalabilir. Türk hükümetleri, 1995’ten beri, ulusötesi Kürt televizyon kanallarını PKK ile organik 'ilişkisi' olma, PKK’yi destekleme ve 'şiddeti teşvik etme' iddialarının yanısıra, yukarıda adı geçen televizyonları izleyen ve bu televizyonlara röportaj verenleri, polis ve yargı sistemini kullarak cezalandırıyor. Avrupa’da ise, diplomatik ve ekonomik gücünü kullanarak bu televizyonların kapatılması için yoğun bir çaba harcıyor. Son olarakta Wikileaks tarafında yayınlanan ABD Dışişleri Bakanlığına ait  belgelere göre, Türkiye, Roj Tv’nin kapatılacağına dair sözlü bir taahhüt aldıktan sonra, eski Danimarka Başbakanı Anders Fogh Rasmussen’ın NATO Genel Sekreteri olmasına onay vermiş. Yine Avrupa Birliği Bakanı ve Başmüzakereci sayın Egemen Bağış’ın yaptığı açıklamalardan anladığımız kadarıyla, Türkiye, Danimarka hükümetinden Roj TV’nin kapatılmasını talep ediyor. Geçtiğimiz aylarda Bağış’ın hem Danimarka’nın eski Ankara Büyükelçisi Christian Hoppe ile ve de son olarak sayın Bağış’ın Danimarka ziyaretinde, Roj TV’nin kapatılması için yoğun bir diplomatik kulis yaptığı Kürt ve Türk medya’sında haber konusu olmuştu. Sayın Bağış, Roj TV'nin kapatılması konusunda, Danimarka hükümetin’den "[a]rtık söylemlerle değil, eylemde de işbirliğini görmek” istediğini belirtiyor. Türkiye’den, Kopenhang Kriterleri arasında olan hukukun üstünlüğü, insan hakları ve azınlık haklarına saygı gibi kavramları içselleştirmesi beklenirken, Türkiye bunun tam aksine siyasallaştırılmış hukuk sistemini ve “Ankara kriterlerini” İskandinavya’nın bir ülkesine ihraç etme uğraşında görünüyor. 

Türk kurumlarının suçlamalarına karşın, Danimarka Radio ve Televizyon Kurumunun (DRTK), Roj TV’nin yayınlarını inceledikten sonra, Roj Tv’nin şiddeti teşvik etmediği ve Danimarka yayıncılık yasalarını ihlal etmediğine dair 2005, 2007 ve 2008 yılında raporlar yayınladı. Ayrıca Danimarka Gazetecilik okulu direktörü Oluf Jorgensen’de Kopenhag Başsavcısı'nın Roj Tv’yi kapatma gerekçelerini abartılı ve Roj Tv’yi kapatmak için gösterilen delillerin de güçlü dayanağı olmayan deliller olarak niteledi. Jyllands Posten ve Politiken adlı Danimarka gazetelerinin haberlerine göre, Danimarka’da Kopenhag Başsavcısı tarafından açılan davanın usul ve şekil bakımından da sorunlu olduğu kanısı da ayrıca yaygındır. Bunun yanında savunma hakkının ihlal edildiği ve savunmanın şahit olarak davet etmek istediği kişilerin mahkeme tarafinda red edililirken, Türkiye’de devletin kontrolünde toplanan “verilerin”, “ifadelerin” ve de korucuların tanıklığı sorgulanmadan kabul görmesi, davanın hukuki bir dava olmanın ötesinde, uluslarası kararlar sonucunda açılan siyasal bir dava izlenimi vermektedir.

Londra Brunel Universites’inde, 2011 yılında tamamladığım doktara tezimde, Kürt ve Türklerin yoğun olarak yaşadıkları Berlin, Londra ve Stockholm’de yaptığım 78 yüzyüze görüşme ve yine bu şehirlerde yaptığım 6 fokus grup görüşmelerinde, Türkiye’de süren çatışmalara yönelik yayınlanan haberlerin Türk ve de Kürt medyasını izleyen göçmenler üzerindeki etkileri, çatışmalara dair haberleri nasıl yorumladıkları, bu haberlerin Türk ve Kürt göçmelerin etnik politik hareketlere katılımındaki rolü ve de çalışmalara yönelik haberlerin Türk ve Kürt göçmenlerinin ethnik kimlikleri ve günlük ilişkilerini şekillendirmesindeki rolü üzerine bir araştırma yaptım. Araştırmamda Roj TV’ye dair 'şiddeti' teşvik ettiği iddialarıyla çelişen sonuçlara ulaştım. Burada bu araştırmanın Roj TV’ye yönelik olan kısmında bahsetmek istiyorum.

Roj TV’yi düzenli olarak en çok izleyenler, Stokholm’de yaşayan Kürtlerdir. Bunun önemli nedenleri, İsveç’teki Kürtlerin Kürtçe’ye hakim olmaları ve Kürt çocuklarının İlköğretim ve Lise düzeyindeki İsveç okullarında Kürtçe öğrenebiliyor olmalarıdır. Londra ve Berlin’de yaşayan Kürtlerle karşılaştırdığımızda, Stokholm’de yaşayan Kürtlerin günlük yaşamlarında Kürt etnik kimliği, dili ve kültürü önemli bir rol oynadığını söyleyebiliriz. Türk televizyonlarını daha çok birinci kuşak Kürtler, “Kürtler konusunda önemli haberler veya tartışma programlarını” takip etmek için seyredilir. İkinci kuşak Kürt gençleri arasında Türk televizyonlarını izleme oranı çok azdır. Stokholm’de yaşayan Türk ve Kürt toplumları arasında şiddete varan bir sokak çatışması olmadığı gibi, Roj TV’yi günlük olarak takip ettikleri halde, PKK’ya eleştirel yaklaşanlarda yine Stokholm’de görüştüğüm Kürtlerdir. Yani gün boyu Roj TV izlediği halde ve etnik kimliğini “Kürt” ve de geldiği ülkeyi “Kürdistan” olarak tanımladıkları halde, PKK’ye eleştirel bakan bir grupla karşı karşıyayız. Bundan dolayıda Roj TV’nin toplumlar arasında şiddeti teşvik ettiği tezi, Stokholm örneğiyle geçerliliğini yitiren bir iddia konumuna düşüyor.

Öte yandan Türk-Kürt ilişkilerinin en çatışmalı olduğu yer Almanya’dır. Hem Türk hem de Kürt yazılı medyası Berlin’de her köşe başında satılıyor ve azımsanmıyacak derecede televizyonların çanak antenleri, genellikle etnik ulusötesi medya dediğimiz yayınlara çevrilmiş konumda tutuluyor. Hem Türkler hem de Kürtler, Türk televizyonlarındaki haberleri, dizileri ve eğlence programlarını izlemekle beraber Türkiye’deki hem politik hem de magazinsel haber ve kişileri yakınen tanıyabilmektedir. Görüştüğüm Kürtlerin çok az bir kısmı Kürt medyasını özellikle Roj TV takip ediyor. Bunun en önemli nedenleri arasında, yaşadıkları evlerde, uydu araçlarına izin verilmemesi ve Roj TV’ye kablolu yayından ulaşamamaları olduğunu belirttiler. Görüştüğüm aynı Kürt kökenli göçmenler, Almanya’da düzenlenen Kürt protesto yürüyüşlerine katıldıklarını da belirttiler. Almanya örneğini özetlemek gerekirse, Almanya’da görüştüğüm Kürt göçmenleri, Roj TV’yi düzenli olarak takip etmiyorlar ama düzenli olarak Türk gazete ve televizyonlarını takip ettikleri halde, Kürt kurum veya bireyleri tarafında düzenlenen protesto mitinglerine sıklıkla katılıyorlar.

Bunun yanısıra Berlin ve Londra’da araştırmaya katılan birçok Kürt kökenli izleyici, Türk medyasının Kürt kimliğini sürekli “terör”, “şiddet” gibi negatif öğelere indirgemesi yüzünden, Kürtler arasında Türk medyasına karşı bir güvensizlik oluşurduğunu da belirttiler. Türk medyasının haberler ve dizilerde, Kürtlerin sürekli negatif temsiliyetinin, Berlin ve Londra’da yaşayan Türk ve Kürt kökenli göçmenlerin ilişkilerini de olumsuz yönde etkilediğini belirttiler. Türk medyasındaki haberlerin, Kürtleri sürekli etnik kimliğini ve de yaşanan çatışmaların anlamlandırması bazında bir savunma konumuna ittiğini ve kendi ethnik kökenlerine daha da sarılmalarına neden olduğunu gözlemledim. Yani Türk medyası, özellikle Almanya’da Türk milliyetçiliğini pohpohlarken, istemeden ve dolaylı olarakta “ölü ele geçirilen teröristler” veya “kopralar bomba yağdırıyor” gibi haberlerleri yayınlayarak Kürt milliyetçiliğine de katkıda bulunmaktalar.

Avrupa’nın üç önemli başkentinde görüştüğüm Roj TV izleyicilerinin, Roj TV’yi seyretme nedenleri birbirinden çok farklıdır. Görüştüğüm insanları genel olarak değerlendirdiğimde bazıları “Kürdistan’da ne gibi gelişmeler olduğunu” öğrenmek, bazıları “kültür programlarını izlemek” veya “kendi yüzümüzü, bedenimizi, davranış seklimizi ve de sesimizi” duymak, bazıları da “günün aşırı stressinden uzaklasmak” ve “rahatlamak için bir Kürtçe müzik programı seyretmek”, ve Londra’da bir izleyicinin söylediği gibi “zaman öldürmek “ için Roj TV’yi izliyorlar.

Son dönemlerde, Batı’da yapılan izleyici araştırmalarında, sürekli şiddet içerikli film, haber ve diğer eğlence programlarını seyredenlerin, belli bir süre sonra programların içeriğine karşı bir desensitizasyon yani duyarlılığın azaltması gibi bir süreçten geçtiklerine ve şiddet içerikli programaların insanlar üzerindeki etkisinin abartılı olduğuna dair araştırmalar mevcuttur. Görüştügüm bazı Kürt ve Türk izleyicileri de, çatışmalarla ilgili haberlerin artık kendilerini o kadar etkilemediğini çünkü “hep aynı şeyler” olduğunu belirterek, aslında çatışmalarla ilgili haberlerin süreç içerisinde duyarlılıklarının azaltığını belirttiler.

Roj TV’nin yayın çizgisini salt bir ideolojik veya bir parti politikası çerçevesinde tanımlamak yanlış olur. Roj TV’nin farklı programları genel olarak incelendiğinde, değişik politik, ideolojik, dinsel, etnik ve cinsel kimliklerin kendini ifade etme şansı yakaladığı bir platformun yaratıldığı görüleceltir. Ayrıca Roj TV’nin yayınlarına toptancı yaklaşanlar, Roj TV’de program yapanların ve bu programları izleyenlerin bireysel, sınıfsal, cinsel, dinsel, politik düşünce farklılıkları ve farklı ihtiyaçlarını gözardı ediyorlar. Avrupa’da yapılan izleyici araştırmalarına göre program yapımcısı ve sunucuları, kendi cinsel, ethnik, dinsel, politik bakış açılarını haberlerine ve diğer programlara yansıttığını belirtirler. Roj TV’de program yapan kişilerin aynı sınıfsal, cinsel, ethnik, dinsel kimliklere sahip olmamasının yanısıra Roj TV’de yapılan bir programın tüm Roj TV çalışanlarının politik düşüncesine ve zevkine uygun olarak hazırlandığını söylemek ne kadar absürd ise, bu programların tüm Kürtleri etkilediği ve şiddeti teşvik ettiğini iddia etmekte bir o kadar absürd bir iddiadır. “Mâsum Kürt vatandaşlarımızı istismar ediyorlar” gibi ırkçı söylemler de Kürt izleyicilerini halen 1980 yıllarındaki gibi aynı mantıkla tanımlamaktan öteye gitmiyor. Bu taz ırkçı söylemlere girişen kişiler, Kürtlerin eşit vatandaş olma ve kimliklerini kamusal alanda ifade etme taleplerini ve Roj TV’nin programlarının farklı Kürt sosyal grupları arasında farklı algılandığını ve anlamlandırıldığını anlamaktan ne yazık ki çok uzaklar. Yani izleyiciler, düşünüldüğü gibi pasif birer tüketici değillerdir. Roj TV izleyicisini sadece PKK taraftarları veya politik hareketlere katılan Kürtlerle ile sınırlamak yanlıştır çünkü araştırmamda görüştüğüm Roj TV izleyicileri farklı politik eğilimleri olan geniş bir izleyici kitlesinden oluşuyor. Şöyle bir gerçeklik var ki, Kürt sokağına hakim olan, Türkiye’de, Ortadoğu’da ve de Avrupa’da önemli bir politik gücü olan PKK’nin, Roj TV ve Kürdsat gibi Kürt kanallarında, CNN Türk ve TRT gibi Türk kanallarında olduğu gibi Danimarkalıların TV2, Almanların ARD ve de Britanyalıların BCC kanalı gibi Avrupa kanallarında da farklı bir şekilde haber konusu olması gayet normaldır. PKK’nin haber konusu olması, onun politik misyonu, gücü ve Türkiye’de süren çatışmaların bir tarafı olmasıyla alakalıdır.

Bunun yanısıra, her ne kadar Kürtlerin bir kısmı TRT 6’in yayına başlamasına temkinli yaklaştıysa da, aslında TRT 6, Roj TV’nin Türk demokrasisine armağanıdır. Bu armağanın nasıl kullanıldığı ve hangi mesajın nasıl verildiği konusu tartışılabilir, ama eğer ki Roj TV olmasaydı, devlet TRT6’i kurmak ve Kürtçe yayın yapmak gibi bir çabaya girişmezdi. TRT 6’in içeriği meselesini şimdilik bir kenera bırakırsak devletin yasalarla yasakladığı bir dilde yayına başlaması, inkar politikasında bir “yumuşamanın” belirtisidir ve bu “yumuşamanın” Roj TV’nin yayınları sayesinde olduğunu belirtmek gerekir.

Genel olarak “şiddet” kavramı ötekileştirilenlerle özdeşleştirildiği gerçeğinin altını çizerek, Roj TV’ye karşı sürekli dile getirilen “şiddeti teşvik ettiği” suçlamalarının toptancı bir yaklaşım anlayışının ürünü olmasının yanısıra ampirik verilere dayanmayan suçlamalar nezdinde değerlendirilmeli. Gerçek şu ki Türk hükümetlerinin Kürt televizyonlarına karşı ileri sürdüğü iddiaların asıl nedeni, bu yayınların, Türkiye’nin yıllarca dayattığı tek ulus ve tek dil politikasına bir alternatif Kürt ulusallaştırma projesinin ve Kürt ulus bilincinin yarattığı ile ilgilidir.

Benim Avrupa’dan sorumlu olan sayın Egemen Bağış’tan beklentim, Roj TV’yi Diyarbakır’a taşınmasının önündeki engelleri kaldırılması ve eski politikanın devamı niteliğinde olan ve de aynı şeyleri yapıp farklı sonuçlar beklemeyi uman anlayıştan olabildiğince uzaklaşılmasıdır. Bu çağda iletişim teknolojisinin bu kadar gelişmesi karşısında Roj TV’yi kapatmak için yapılan tüm diplomatik, politik, polisiye çalışmalar sadece ama sadece günü birlik politika ile sınırlı kalacaktır. Roj TV’yi kapatacaklarını sananlar, en kısa sürede yeni bir televizyonun izleyicilerine “Rojbaş” diyeceklerinin farkına varmalılar, tıpkı 3 Aralık 1994’de bombalanan Özgür Ülke Gazetesi'nin, 4 Aralık’ta tekrar yayınlanması gibi.

Son olarak bir Alman gazetecinin söylediği gibi, “Kürtleri sokağa çıkaran savaştır”, Roj Tv’ değildir. Kanımcada, Kürtleri sokağa çıkaran, savaşın yarattığı yoksulluk, Kürtlerin yerlerinden yurtlarından zorla edilmeleri ve Türkiye’de halen varlığı devam eden kurumsal ırkçılıktır, Roj TV değildir.

Dr Janroj Keles